A miña morriña anticipada

Acho de menos Galicia e Coruña e aínda estou aquí

o tren

O tren que me leva pola beira do Miño,
me leva e me leva polo meu camiño.
O tren vai andando pasiño a pasiño
e vaime levando cara o meu destiño.

Alguen pode ser que me espere na estación,
na terra da felicidad.
E toudo o que sexa amor e paz
o atoupareí eu o tereí
ca miña moza no meu lar.

O tren que me leva camiña e camiña,
vai votando fume, corre pola via.
O rio va felto un mar de ledicias.
No tren pouco a pouco volto a miña Galicia.

Pasei molto tempo sen lar, lonxe de aiqui;
foron mil noites cheas de soidá;
Falando ca xente po las mañás
escoitarei e saberei
o que pasou polo meu lar.

in O Tren, André do Barro

Porque falar de Galicia é calar, recordar e sorrir timidamente mentres explorase saborosamente os meandros da memoria e da transformación. Termino que isto foi moi moi moi grande